ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Υποχρεωτικός Χριστιανισμός»
ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ κ. Σ. ΙΩΑΝΝΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΟΣ - ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ
πηγή:egolpion.
Αφορμή μας το προτεσταντικό βιβλίον του κ. Σ. Ιωάννου.
Πέρασαν κάποιοι αιώνες, από τότε που μερικοί επικίνδυνοι αιρετικοί, οι κάθε λογής Προτεστάντες (Ευαγγελικοί, Βαπτιστές, αργότερον οι Πεντηκοστιανοί, κ.λπ.) έβαλαν για στόχον τους την Ορθόδοξην Εκκλησίαν και τη λυμαίνονται προσπαθώντας ν' αγρεύσουν, με διάφορες μορφές και μεθόδους προσηλυτισμού, οπαδούς ανάμεσα απ' τα τέκνα της.
Έτσι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, το κακόν έχει παραγίνει. Η Ελλάδα μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι. Γίνεται αυτό που λέει η λαϊκή σοφία: «Μπάτε σκύλοι αλέστε κι' αλεστικά μη δώστε». Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο, σε ορισμένα τετράγωνα της πρωτεύουσας, κάθε δέκα μέτρα να φυτρώνει και μια αιρετική συναγωγή με ταμπέλες και τίτλους παραπλανητικούς, παρμένους συχνά απ' την αρχέγονη χριστιανικήν Εκκλησίαν. Σε πλατείες, πεζοδρόμια, σταθμούς της αστικής συγκοινωνίας καθώς και στο υπόγειο μετρό ομάδες έξαλλων τέτοιων προφητών ή πλανόδιων τραγουδιστών, φανατικών ιεραποστόλων του Προτεσταντισμού, με κιθάρες και «ντουντούκες» τραγουδούν και διασαλπίζουν την ευτυχίαν, που απέκτησαν με το να γνωρίσουν το Χριστόν και διατρανώνουν, ότι «αναγεννήθηκαν» μέσα στην αίρεσή τους, ενώ προηγουμένως, σαν Ορθόδοξοι, ζούσαν στο σκοτάδι, υπηρετούσαν την αμαρτίαν παντός είδους, δούλευαν σε ανομολόγητα πάθη και ήσαν παγιδευμένοι στα ναρκωτικά. Τώρα πια, όμως, γνώρισαν το Χριστόν και αναγεννήθηκαν! Πιστεύουν, δηλαδή, οι δυστυχείς, ότι ξέφυγαν πράγματι απ' τον εφιάλτην των ναρκωτικών και την γύρω απ' αυτά τρομοκρατίαν, και ότι είναι τώρα «καθαροί», αφού αποξενώθηκαν απ' τις ναρκωτικές ουσίες. Ούτε καν υποψιάζονται, ότι οι δάσκαλοι και ποιμένες του Προτεσταντισμού τους χορηγούν ισχυρότατες τη φοράν αυτή δόσεις κάποιων άλλων πολύ πιο δραστικών και επικίνδυνων ναρκωτικών «πνευματικής υφής», όμως γι' αυτό και πλέον ολέθριων. Είναι αυτά για τα οποία μιλάει ο Karl Marx. Είναι σ' όλους γνωστή η διατύπωση του τελευταίου για τη θρησκεία, ότι αυτή είναι «το όπιον του λαού».
Είναι, επίσης, γνωστό ότι ο Marx ως Χριστιανισμόν είχε γνωρίσει τον Προτεσταντισμόν. Αυτόν είχεν υπ' όψει και γι' αυτό δεν είχεν άδικο στην κρίση του αυτήν. Το διαπιστώνεις και μόνος σου αρκεί να κατέβεις στην Αθήνα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ψυχίατρος. Φθάνει να διαθέτεις «κοινό νουν» και «δημόσιον αίσθημα». Βλέπεις που καταντούν τα θύματα του Προτεσταντισμού. Τους οικτείρεις ακούοντας την φωνήν που εκπέμπουν, προσπαθώντας να ψαρέψουν νέα θύματα. Μερικοί απ' αυτούς συμβαίνει να είναι και κατά κόσμο «μορφωμένοι», με πτυχία ακόμη και Ανωτάτων Σχολών και διαβρώνουν μεθοδικά και συστηματικά την Ορθόδοξην Κοινωνία μας. Σαν «μορφωμένοι» και «διανοούμενοι» συχνότατα εμφανίζονται να θέλουν και να επιδιώκουν δήθεν την αντιπάλην των ιδεών και τη διακίνησή τους, αλλ' όταν τύχουν δυναμικής απάντησης στο επίπεδον των ιδεών, τηρούν σιγήν ιχθύος, αυτοί οι κοπτόμενοι για την ελευθερίαν, την δημοκρατικότητα, το διάλογον και για το δικαίωμα που έχουν να υποστηρίζουν τις πλάνες τους. Λες και τους αρνηθήκαμε ποτέ το δικαίωμα τους να πλανώνται!
Με φονταμενταλιστικήν ορμήν και μανίαν νεοφώτιστου και με ιαχές φανατισμένου πολεμιστού «Ιερού Πολέμου» κραδαίνουν τα ξίφη τους κατά της μητέρας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τέτοια είναι και η συγκεκριμένη περίπτωση του νεοφώτιστου Προτεστάντη κ. Σ. Ιωάννου, επιστήμονα Οικονομολόγου, που μας έδωσε και την αφορμή να αφιερώσουμε το φετεινό μας ημερολόγιο στο θέμα του Νηπιοβαπτισμού.
Ο εν λόγω Προτεστάντης, πρώην Ορθόδοξος, παροδηγημένος απ' τους αιρετικούς διαφωτιστές του, ενόμισεν, ως φαίνεται, ότι ανακάλυψε τον νόμον της βαρύτητας, ή, μάλλον, θεώρησεν και πίστεψεν τον εαυτόν του ειδικόν απεσταλμένον του Θεού και προσωπικά επιφορτισμένο με το καθήκον να γκρεμίσει την Ορθοδοξίαν και να ανορθώσει το γόητρον του ατιμασθέντος απ' την Ορθοδοξία Θεού, η οποία, ούσα «διάβολος», όπως ο ίδιος την χαρακτηρίζει, κατερράκωσεν το μεγαλείον του Θεού!
Βρήκε δε ο κ. Σ. Ιωάννου και τον τρόπο, με τον οποίον θα γκρεμίσει και θα εκμηδενίσει την Ορθόδοξην Εκκλησίαν. Τι το τρομακτικόν ανακάλυψε, λοιπόν; Ότι για να γκρεμίσεις την Ορθοδοξίαν, αρκεί να κτυπήσεις το θεσμόν του Νηπιοβαπτισμού, που αυτή εφαρμόζει, ότι το μυστικόν όπλον της επιτυχίας της είναι ο Νηπιοβαπτισμός! Συνέταξε, λοιπόν, ο νεόφυτος Προτεστάντης μας ένα μικρόν αλλά φαρμακερό δια την κακοήθειάν του βιβλίο με τίτλον: «Υποχρεωτικός Χριστιανισμός». Λέμε φαρμακερόν, διότι μάλλον φαρμακοποιός ή καλλίτερον φαρμακευτής και όχι οικονομολόγος θάπρεπε να γινόταν ο κ. Ιωάννου, αφού μέσα εκεί αναμιγνύει στρυχνίνη με αρσενικόν και το στέλνει σαν πνευματικήν τροφήν ακόμη και στους εκπαιδευτικούς μας, για να τους διαφωτίσει για τις μεγάλες αλήθειες(Ι), που ο ίδιος ανακάλυψε στον Προτεσταντισμόν. Στο θέμα, λοιπόν, του Νηπιοβαπτισμού μεθοδεύει και επικεντρώνει τα πυρά του ο επίδοξος αυτός Ορθοδοξοφάγος.
Και επειδή το θέμα του Νηπιοβαπτισμού προβλέπομεν, ότι θα έλθει στο άμεσο μέλλον στην επικαιρότητα, όπως πάνε τα πράγματα, και θα τραβήξει το ενδιαφέρον και του ευρύτερου ορθόδοξου πληρώματος, αλλά και επειδή θα πρέπει να πάρει τη δημόσια απάντησή του ο πράος, ανεξίκακος, όχι φανατισμένος και προ παντός «αναγεννημένος εν Χριστώ» κύριος Σ. Ιωάννου, ο οποίος μεταξύ άλλων πολύ «Χριστιανικών» χαρακτηρισμών, που κάνει για την Ορθόδοξην Εκκλησίαν μας, όπως προείπομεν, την ονομάζει και «διάβολον» (στη σελίδα 10 του βιβλίου του), αποφασίσαμε να αφιερώσουμε το φετεινόν ημερολόγιόν μας στο ζήτημα του Νηπιοβαπτισμού από πλευράς αγιογραφικής, λογικής, θεολογικής και ιστορικής.
Εισαγωγικά παρατηρούμεν, ότι στην Καινή Διαθήκην είναι σαφής (Ιωάν. γ', 5, Μάρκ. ιστ', 16) η αναγκαιότητα του Βαπτίσματος, επομένως και εκείνη του Βαπτίσματος των νηπίων. Παράλληλα, όμως, προβάλλει εξ ίσου αναγκαία η εις Χριστό ν πίστη (Α' Κορ. δ', 15. Ιακ. α', 18. Α' Πέτρ. α, 23 25). Βάπτισμα και Πίστη συνδέονται μεταξύ τους, όπως φαίνεται στο Γαλ. γ', 26 27 «Είσθε όλοι υιοί Θεού δια της πίστης στον Ιησούν Χριστόν, διότι βαπτισθέντες εν Χριστώ, ενδυθήκατε τον Χριστόν».
Στον αιώνα που μας πέρασε, εκτός απ' τους ρωμαιοκαθολικούς, που τηρούν τον Νηπιοβαπτισμόν, όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Θεολόγοι του Προτεσταντισμού διερωτήθηκαν και πάλιν, εάν, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκην επιτρέπεται να βαπτίζονται τα νήπια, που είναι «ανίκανα να διαθέτουν προσωπικήν πίστη». Επιτρέπεται, λοιπόν, ο Νηπιοβαπτισμός; Οι διάσημοι προτεστάντες θεολόγοι του αιώνα διχάστηκαν και πάλιν: Έτσι, π.χ. ο Κ. Barth απορρίπτει τον Νηπιοβαπτισμόν: το βάπτισμα, λέγει, πρέπει να παρέχεται αποκλειστικά σ' όσους πιστεύουν εν πλήρει συνειδήσει. Το ίδιον υποστηρίζει και ο F. Leenhardt. Ενώ, αντίθετα, ο Joachim Jeremias, ο Ο. Cullmann και πολλοί άλλοι «αναγνωρίζουν την αξίαν της παραδοσιακής πρακτικής, ακόμη κι' αν δεχόμασταν, προς στιγμήν, ότι κανένα καινοδιαθηκικόν επιχείρημα δεν μπορεί άμεσα να την δικαιολογήσει. Στο τέλος του μετά χείρας Ημερολογίου δίνουμε και μίαν επιλεγμένη Βιβλιογραφία για το Νηπιοβαπτισμό, για όσους τυχόν θα ήθελαν διεύρυνση των γνώσεών τους πάνω στο επίμαχο ζήτημα, πέραν των δικών μας επισημάνσεων.
Πως χαρακτηρίζει ο Προτεσταντισμός το Νηπιοβαπτισμόν
Ο αιρετικός μας, λοιπόν, κύριος Ιωάννου απευθυνόμενος με το βιβλίον του σε Ορθοδόξους γράφει για το Νηπιοβαπτισμόν τα εξής:
«Παράλληλα όμως και χωρίς να το θέλετε ίσως, νομιμοποιείτε, δικαιολογείτε και προβάλλετε έναν αντιευαγγελικό θεσμόν, το βάπτισμα των νηπίων» (Σ. Ιωάννου, Υποχρεωτικός Χριστιανισμός, σελ. 4). «Ο θεσμός αυτός είναι πέρα για πέρα αντίθετος με το πνεύμα και το λόγο του Θεού, αφού καταργεί, υποβαθμίζει και παραμερίζει την Πίστη και τη Μετάνοια, δυο απαραίτητες και ουσιαστικές προϋποθέσεις, που θα πρέπη να προηγούνται του Βαπτίσματος» (αυτόθι, σελ. 4).
Άρα: αν δεν αδικούμεν τον αιρετικό μας, κι' αν καταλάβαμε καλά, θα πρέπει να συμπεράνουμε, ότι: ο λόγος του Θεού ρητώς, σαφώς και συγκεκριμένα, απαγορεύει το Νηπιοβαπτισμόν, ή, αν δεν τον απαγορεύει με το γράμμα του, όμως τον αποδοκιμάζει, τουλάχιστον, με το πνεύμα του. Ο κύριος Ιωάννου, όμως, όπως και κάθε Προτεστάντης αδυνατεί να προσκομίσει έστω και ένα αγιογραφικόν εδάφιον, το οποίο να απαγορεύει το Νηπιοβαπτισμόν είτε κατά γράμμα, είτε κατά Πνεύμα. Ακριβώς δε, ελλείψει ρητής απαγόρευσης προσπαθεί να τη συμπεράνει μόνο συλλογιστικώς. Λέγει, δηλαδή: 1) Αφού τα νήπια δεν διαθέτουν «πνευματική θέληση», πως τα βαπτίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία; Και: 2) «Το Βάπτισμα των νηπίων δεν είναι έγκυρον ενώπιον του Θεού, αφού δεν γίνεται δια πίστεως, αλλά κατ' αναγκασμόν» (αυτόθι, σελ. 8). Και 3) «Ο Νηπιοβαπτισμός καταργεί την Πίστη και τη Μετάνοια, δύο προϋποθέσεις απαραίτητες και ουσιαστικές, που θα πρέπει να προηγούνται του βαπτίσματος».
Το συμπέρασμα, που βγαίνει απ' αυτούς τους προτεσταντικούς συλλογισμούς είναι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία παραβαίνει το λόγον του Θεού κ.λπ., αφού τολμάει και βαπτίζει νήπια. Έλα, όμως, που οι προτεσταντικές αυτές προτάσεις και ασαφείς είναι και αναπόδεικτες, για τους λόγους, που θα αναφέρομε πιο κάτω!!! Ας αρχίσουμε, λοιπόν, πόντο πόντο το ξήλωμα του εργόχειρου του κ. Σ. Ιωάννου.
«Καταναγκαστικός», λοιπόν, ο Νηπιοβαπτισμός;
Ώστε η Εκκλησία ασκεί καταναγκασμό στα βρέφη, επειδή τα βαπτίζει; Αυτός ο ισχυρισμός, κ. Ιωάννου, δεν είναι δική σας ανακάλυψη. Χρονολογείται απ' την πρώτην εποχήν της Μεταρρύθμισης και έχει για πατέρα τον Έρασμον. Ας δούμε, όμως, εάν ένας τέτοιος ισχυρισμός έχει βάση:
Γιατί, κ. Ιωάννου, δεν διαμαρτύρεσθε και για το ότι σας γέννησαν οι γονείς σας; Μήπως σας ρώτησαν; Μήπως πήραν την άδειά σας, τη συγκατάθεση σας; Επομένως κατά τη λογική σας πάντοτε, δεν σεβάστηκαν καμίαν ελευθερία σας! Λοιπόν, σας κατανάγκασαν! Η ύπαρξη και η ζωή, θα πρέπει να είναι κατά τα λόγια σας , ένας αφόρητος καταναγκασμός! Με το ίδιο σκεπτικό δεν πρέπει, κ. Ιωάννου, να ονομάσετε «καταναγκασμόν» και τη γενικότερη φροντίδα και περιποίηση των γονέων γενικώς προς τα βρέφη, αλλ' εν προκειμένω, και των ιδικών σας γονέων προς εσάς; Ώστε όταν σας τάιζαν, σας πότιζαν, σας κοίμιζαν, σας έπλεναν, τότε, λοιπόν, σας «κατανάγκαζαν»;
Αλλά και για να είσθε συνεπέστερος λογικά, γιατί δεν μέμφεσθε και δεν αιτιάσθε και τον ίδιον το Θεόν, που δημιούργησε το Σύμπαν, υλικό και πνευματικό, δηλαδή λογικόν και άλογον, αφού ο Δημιουργός δεν ρώτησε τα κτίσματά του προηγουμένως, για να πάρει την ελεύθερη συγκατάθεσή τους; Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τον Θεόν. Μη μου πήτε, ότι αυτό ήταν κάτι αδύνατον, ή, ότι και οι γονείς και ο Θεός το έκαναν από αγάπην, ενδιαφέρον, φροντίδα, καλήν πρόθεση. Κατά μείζονα λόγον, κ. Ιωάννου, αυτά ισχύουν για την Εκκλησίαν και'για τον Νηπιοβαπτισμόν, που αυτή ασκεί.
Και αιτιάσθε την Εκκλησίαν σηκώνοντας τη σημαίαν της δήθεν ελευθερίας και του μη «καταναγκασμού», επειδή ακριβώς η Εκκλησία, η πνευματική μητέρα, βαπτίζει τα βρέφη από φιλανθρωπίαν, αγάπην, ενδιαφέρον, και κατ' εντολήν του Κυρίου για την αιώνια ζωήν και μακαριότητα, για το αιώνιο μέλλον τους και από φόβο μήπως τυχόν πεθάνουν αβάπτιστα!
Αλλά και η προσωπική σας περίπτωση, κ. Ιωάννου, αποδεικνύει, ότι δεν λέγετε την αλήθειαν:
Γράφετε ο ίδιος, ότι είχατε από μικρός βαπτισθεί ως Ορθόδοξος και ότι στα 31 χρόνια σας είδατε την (Προτεσταντικήν) αλήθειαν. Μήπως σας εμπόδισε κανείς να αρνηθείτε την Ορθοδοξίαν; Μήπως σας κατανάγκασε κανείς να συνεχίσετε να είσθε Ορθόδοξος, όταν πήρατε τη μεγάλην απόφαση να αρνηθείτε την Ορθοδοξίαν; Δεν ξέρω βέβαια τι ακριβώς σας συνέβη τότε. Ίσως να ευρέθησαν κάποιοι Ορθόδοξοι που να σας απέτρεψαν, ή να σας συνεβούλευσαν, ή να σας επέπληξαν για την απόφασή σας. Ποιος όμως σας «κατανάγκασε»; Μήπως η Εκκλησία; Την απόφαση την πήρατε μόνος σας. Είδατε, επί τέλους, την «προτεσταντικήν» αλήθειαν!!!
Δεν είναι επίσης αντιφατικό να λέτε, ότι η Ορθοδοξία ασκεί «καταναγκαστικό» Χριστιανισμό, διότι, όπως γράφετε, «γέμισαν οι Εκκλησίες από άπιστους»;
Αλλ' αυτό και μόνο δεν δείχνει, ότι η Εκκλησία κάνει μεν το έργον της, αλλ' εάν κάποιοι δεν θέλουν να την ακούσουν και θέλουν να γίνουν άπιστοι, άθεοι (όπως αυτοί τους οποίους κατηγορείτε), αιρετικοί και προδότες και εξωμότες (όπως η αφεντιά σας) και αντίχριστοι, όλοι αυτοί νουθετούνται μεν, αλλά αφήνονται ελεύθεροι να ακολουθήσουν το δρόμον τους «εις χωράν μακράν» (Λουκ. ιε, 12); Η Εκκλησία ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να τους εμποδίσει ή να τους αναγκάσει. Κάνει ό,τι έκανε ο πατέρας του άσωτου υιού. Δίνει το ανάλογο μερίδιον της περιουσίας, λυπείται, γιατί ξέρει ποια κόλαση περιμένει τον άσωτον, εύχεται γι' αυτόν, αγωνιά, βγαίνει να αγναντεύει τον ορίζοντα μήπως φανεί ο άσωτος να επιστρέφει, προσεύχεται στο Θεό να φωτίσει και να επαναφέρει τον παρεκτραπέντα δια της μόνης οδού επιστροφής, της μετανοίας. Ποιος ποτέ κατηγόρησε τον πατέρα του άσωτου για τη στάση του απέναντι στο υιό του; Ποιος δεν συγκινήθηκε, δεν δάκρυσεν ακούοντας αυτήν την παραβολήν;
Και σεις, κ. Ιωάννου, θέλετε να λέγεσθε «Χριστιανός» και μάλιστα «Ευαγγελικός», και τολμάτε να κατηγορείτε την Εκκλησίαν που μιμείται τον πατέρα της παραβολής!!! Τόση πώρωση σας έδωσε λοιπόν η πλάνη; Τόσο μίσος;
Υπάρχει όμως και μια άλλη, συχνότατη, περίπτωση , που εξηγεί αυτή την ψυχολογία σας να βλέπετε καταναγκασμό στην Εκκλησίαν. Είναι η περίπτωση πολλών που έχουν ψυχολογικές αιτίες να βιώνουν ωρισμένες καταστάσεις σαν «καταναγκαστικές».
Αγανακτούν παιδιά και νέοι κατά γονέων, διδασκάλων, αρχόντων κ.λπ. Νιώθουν καταπίεση, «καταναγκασμόν» και στην πιο αθώα και απαλή συμπεριφοράν των τελευταίων αυτών. Πολλοί δεν είναι που και το νόμον του Θεού το θεωρούν ενοχλητικόν, καταναγκαστικόν; Πολλοί δεν θεωρούν τον Χριστιανισμόν «καταναγκαστικόν» , επειδή δίνει εντολές, έχει αλήθειες επιβλητικές και δύναμη να πείθει, να υποτάσσει ακόμη και την περήφανη λογικήν, αλλά και τα πάθη της καρδίας;
Οι άνθρωποι αυτοί επαναστατούν, εναντίον της ίδιας της αλήθειας, διότι την φοβούνται κατά βάθος. Φοβούνται μήπως πεισθούν απ' αυτή, μη τους νικήσει αυτή. Τη μισούν. Αγαπούν και προτιμούν το ψέμμα και την πλάνη, διότι τα έργα των είναι σκοτεινά και πονηρά και η καρδιά τους διεφθαρμένη. Γι’ αυτό φοβούνται την αλήθειαν, τρέμουν τη δύναμη της πνευματικής επιβολής της πάνω τους. Πάντοτε η διεφθαρμένη καρδία απορρίπτει την αλήθειαν. Μήπως ενήλικες δεν είναι και όσοι λένε στο Θεόν: «Ο Θεός απόστα από εμού. Βουλάς σου ειδέναι ου βούλομαι»; (Ιώβ κα, 14).
Νήπια τα λένε αυτά, ή ενήλικες; Ενήλικες δεν ειν' αυτοί, για τους οποίους νεοέλληνας χριστιανός ποιητής λέγει, ότι θεωρούν το Θεό «σκιάχτρο του νου και της καρδιάς»;
Στρέψατε, κ. Ιωάννου, το βλέμμα σας μέσα στην ψυχή σας. Το ανικανοποίητον από τα ξυλοκέρατα της πλάνης και της αιρέσεως είναι αυτό που σας κάνει να νιώθετε έτσι. Η ψυχολογία του εξωμότου, η ένοχη του μητραλοία σας προδιαθέτει έτσι έναντι της Εκκλησίας. Ψυχικός και πνευματικός είναι ο λόγος που τη νιώθετε «καταναγκαστικήν» την Εκκλησίαν.
Η «πνευματική θέληση» των νηπίων και η «Πίστη τους»
Α. Άλλα, τι εννοούν οι αιρετικοί μας, όταν κάνουν λόγο για «πνευματική θέληση»; Δηλαδή, τα νήπια έχουν θέληση, αλλ' όχι πνευματική; Τι ειν' αυτό; Δεν το διευκρινίζουν, ασφαλώς επειδή δεν μπορούν. Πάντως η Επιστήμη της Ψυχολογίας μας βεβαιώνει για την ύπαρξη στα νήπια ψυχικής και πνευματικής ζωής, την οποίαν απλώς αυτά δεν έχουν ανεπτυγμένην ποσοτικά και την οποίαν δεν μπορούν να την εκφράσουν σαν εμάς. Όμως, και αντιλαμβάνονται και επιθυμούν και συναισθάνονται τα νήπια, αλλά δεν μπορούν να εκφρασθούν, όπως εμείς. Αντιδρούν και εκφράζονται, αλλά με τον δικό τους νηπιακόν τρόπον.
Β. Επίσης, θεολόγοι και μάλιστα Προτεστάντες, όπως π.χ. ο «Πατριάρχης» του Προτεσταντισμού Λούθηρος, δέχονταν ότι και τα νήπια μπορούν να διαθέτουν πίστη, που τους εμβάλλει το Άγιον Πνεύμα κατά τρόπον ακατανόητο σε μας και μυστηριώδη. Αλλά, και μετά το Λούθηρον και άλλοι διάσημοι Προτεστάντες Θεολόγοι υποστήριξαν, ότι, τουλάχιστον, τα νήπια που είναι ευάρεστα στο Θεόν, έχουν αγγέλους φύλακες και πιστεύουν στο Θεόν, κατά ένα τρόπον, που είναι ακατανόητος σε μας.
Γ. Αλλά, και η Αγία Γραφή δεν θεωρεί τα νήπια ανεπίδεκτα της θείας Χάρης, άρα και της αναγέννησης. Αντίθετα, μάλιστα, ο ίδιος ο Χριστός τα έδειξε στους ακροατές του και είπεν, ότι, αν οι ενήλικες δε γίνουν σαν τα νήπια, δεν πρόκειται αυτοί ν' αντικρύσουν τη Βασιλείαν των Ουρανών (Ματθ. ιη' 3). Δεν είπεν, «εάν δεν γίνουν τα νήπια σαν τους ενήλικες», αλλ' αντίστροφα, «αν οι ενήλικες δε γίνουν σαν τα νήπια». Άρα, η νηπιότητα, όχι μόνο δεν μπορεί να είναι λόγος στέρησης της θείας Χάρης, της αναγέννησης, της σωτηρίας η της κληρονομιάς της Βασιλείας του Θεού, αλλ' ακριβώς, παν τουναντίον, αποτελεί όρον και προϋπόθεση εισόδου στη Βασιλείαν των Ουρανών. Δηλαδή, ισχύει το αντίθετον απ' ό,τι ισχυρίζονται οι Προτεστάντες. Εξ άλλου, ο ίδιος ο Χριστός ελέγχει τους Αρχιερείς και Γραμματείς, ότι είναι αδιάβαστοι και δεν γνωρίζουν την Αγία Γραφήν, η οποία βεβαιώνει: «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (Ψαλμ. η', 3, και Ματθ. κα', 16).
Επίσης, ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει για τον Ιωάννην τον Πρόδρομον, όταν ο τελευταίος ήταν ακόμη έμβρυο στην κοιλίαν της μητέρας του Ελισάβετ, ότι και «εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησεν το βρέφος εν τη κοιλία αυτής» (Λουκ. α', 41). Αυτό, πως το εξηγούν οι Προτεστάντες; Τι και πως αντιλήφθηκεν ως έμβρυον ο Ιωάννης ο Πρόδρομος;
Έπειτα, πως ερμηνεύεται το εδάφιον της Παλαιάς Διαθήκης Ψαλμ. κβ', 10-11, όπου ο Ψαλμωδός λέγει, ότι ο Θεός όχι μόνον είναι ο «εκσπάσας» τον Δαβίδ «εκ γαστρός» αλλ' ότι, ενώ ακόμη ο προφητάνακτας εθήλαζεν, ο Θεός ήταν η μόνη του ελπίδα; («η ελπίς μου από μαστών της μητρός μου»). Στο ίδιο σημείον, μάλιστα, λέγεται, ότι, ενώ ο Δαβίδ βρισκόταν ακόμη στη μήτραν, είχεν αναθέσει ο ίδιος όλες του τις ελπίδες στο Θεόν («επί σε επερρίφην εκ μήτρας»). Επί πλέον, εκεί αναφέρεται, ότι ο Δαβίδ ένιωθε, δηλαδή παρεδέχετο τον Κύριον ως Θεόν του, ενώ ακόμη ήταν στην κοιλίαν της μητέρας του («εκ κοιλίας μητρός μου Θεός μου ει συ»).
Τέλος, ο απόστολος Παύλος αναφερόμενος στη νηπιακήν του ηλικίαν λέγει: «ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου». Εδώ, ο Παύλος δεν αρνείται στα νήπια ούτε τη δυνατότητα ομιλίας (νηπιακής βέβαια), ούτε το φρόνημα (δείγμα πνευματικής ζωής του νηπίου), ούτε τη σκέψη και το συλλογισμόν («ως νήπιος ελογιζόμην»). Απλώς, όλα ήσαν νηπιακά και ίσως υποτυπώδη, αλλά υπαρκτά και πραγματικά. Όταν, φυσικά, ανδρώθηκεν, ενηλικιώθηκεν και η ομιλία του και η ζωή του πνεύματός του.
Αλλά, γιατί δεν έχουν το θάρρος οι Προτεστάντες να διακηρύξουν απλά και ειλικρινά το εξής που θα ήταν βέβαια μια νέα χονδροειδής πλάνη και αιρετική διδασκαλία , ότι: τα νήπια στερούνται ολοτελώς πνευματικής ψυχής και ζωής, δεν είναι καν πρόσωπα, δεν έχουν πνεύμα; Μπορούν οι Προτεστάντες να διακηρύξουν κάτι τέτοιο; Διότι, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εν τελευταία αναλύσει, ότι τα νήπια δεν μπορούν να αναγεννηθούν και βαπτισθούν;;;
Τα ανωτέρω χωρία, λοιπόν, δεν αποδεικνύουν, ότι τα νήπια δεν είναι ανεπίδεκτα της θείας Χάρης, της αναγέννησης, της σωτηρίας, της Βασιλείας του Θεού;
Ούτε, κατ' ανάγκην, άπιστα είναι λόγω νηπιότητας, κατά την Αγίαν Γραφήν, αλλ' ούτε, απ' την άλλην, κι' οι ενήλικες, λόγω ενηλικίωσης και μόνον είναι οπωσδήποτε πιστοί. Δεν μπορούν, δηλαδή, οι Προτεστάντες να αποδείξουν λογικώς ή επιστημονικώς ή θεολογικώς, ότι όρος αναγκαίος για την πίστη είναι η ενηλικίωση.
Οι «Πατριάρχες» του Προτεσταντισμού και ο Νηπιοβαπτισμός
Από την Ιστορία του Προτεσταντισμού μαθαίνομεν, ότι στο συγκεκριμένο θέμα του Νηπιοβαπτισμού, που ευαισθητοποιεί τόσον πολύ την ομάδα του κ. Ιωάννου και αποτελεί το προσφιλές θέμα του βιβλίου του, τόσον ο πρώτος «Πατριάρχης» του Προτεσταντισμού Λούθηρος, όσον και ο άλλος, ο Ζβίγγλιος, αλλά και ο Καλβίνος, ενώ και οι τρεις αυτοί στην αρχήν απέρριπταν το Νηπιοβαπτισμό, στη συνέχεια, όμως, άλλαξαν, τον αποδέχθηκαν και τον άσκησαν, ενίοτε μάλιστα και δια της βίας.
Ο Λούθηρος συγκεκριμένα έγραψεν τα εξής πάνω στο θέμα αυτό: «Αν είναι αλήθεια, ότι η πίστις είναι δώρον του Θεού, τότε γιατί να μη πιστέψωμεν, ότι ο Θεός δίδει αυτό το δώρον επίσης και στο νήπιον;» (Γ. Ζερβόπουλου, Το Βάπτισμα, σελ. 91).
Δεύτερον, ο Ζβίγγλιος: Ο Αστικός Κώδικας της Ζυρίχης επέβαλλε το Νηπιοβαπτισμόν ως υποχρεωτικόν. Βάσει αυτού, η Δημοτική Αρχή της Ζυρίχης εξέδωκε διάταγμα, εις το οποίον έλεγεν: «Όλα τα αβάπτιστα νήπια πρέπει να βαπτισθούν εντός οκτώ ημερών». Έ, λοιπόν, και ο Ζβίγγλιος συμφώνησεν εξ ολοκλήρου σ' αυτό (αυτόθι, σελ. 98).
Τρίτον, ο Καλβίνος: Στο δέκατον έκτον κεφάλαιον του έργου του "Christianae Religionis Institutio", συνιστά το Βάπτισμα των νηπίων (αυτόθι, σελ. 107).
Εν προκειμένω, όμως, για μας τους Ορθοδόξους δεν έχει καμίαν, απολύτως καμίαν σημασίαν ή αξίαν εάν οι προαναφερθέντες ηγέτες του Προτεσταντισμού τον απορρίπτουν ή τον δέχονται, είτε αν προηγουμένως τον ηρνούντο το Νηπιοβαπτισμόν και ύστερα άλλαξαν γνώμη. Σημασίαν για μας έχει η διαπίστωση, ότι αυτοί είτε τον δέχονται, είτε τον απορρίπτουν, το κάνουν επειδή αυτοί το κρίνουν έτσι ή αλλοιώς και το βρίσκουν λάθος ή σωστόν οι ίδιοι. Αυτοί το ανακαλύπτουν και το κρίνουν. Αύριον θα ερευνήσουν και θα βρουν κάτι άλλον, ή θα επιστρέψουν και πάλι στο προηγούμενον, ανάλογα πάντα με το ό,τι κρίνει το δικόν τους λογικόν, που όμως οι ίδιοι το βαπτίζουν: «φωτισμόν του Άγιου Πνεύματος». Δεν το δέχονται, δηλαδή, επειδή το διδάσκει η Εκκλησία, αλλ' επειδή αυτοί σαν αλάθητοι και θεόπνευστοι το βρίσκουν σωστόν, επειδή έτσι τους το ερμηνεύει το Άγιον Πνεύμα, που πιστεύουν, ότι έχουν μέσα στο μυαλό τους. Συγκεκριμένα την εικόνα του σύγχρονου εν Ελλάδι Προτεσταντισμού για το θέμα του Νηπιοβαπτισμού μας τη δίνει ένας άλλος Ευαγγελικός, κομψός στην πέννα και γλαφυρός στο ύφος, αλλά πλανεμένος, ο πρώην ποιμένας της Β' Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών, ο Γεώργιος Χατζηαντωνίου, στο βιβλίον του «Το Ευαγγέλιο ανοιχτό», γύρω από το πως αντιμετωπίζουν οι εν Ελλάδι «Ευαγγελικές Εκκλησίες» το ζήτημα του Νηπιοβαπτισμού:
«Εσχηματίσθησαν, γράφει, μέσα στην οικογένεια των Ευαγγελικών Εκκλησιών δύο παρατάξεις, που τις χώρισε απ' αλλήλων φανατισμός μεγάλης οξύτητος. Στη μια παράταξη ανήκουν οι εκκλησίες που βαπτίζουν τα τέκνα των μελών των και ασκούν έτσι το Νηπιοβαπτισμόν. Στην άλλη παράταξη ανήκουν οι εκκλησίες, που επιφυλάσσουν με αυστηρότητα το Βάπτισμα στον ενήλικα που θα ομολογήση πίστη στο Χριστό».
Σ' ένα άλλο βιβλίον, άλλης Ευαγγελικής Εκκλησίας, με τίτλον: «Η Πίστις των Ελλήνων Ευαγγελικών», όλως αντιφατικώς και αστηρίκτως καταβάλλεται προσπάθεια να υποστηριχθεί και προβληθεί η ανύπαρκτη στην πραγματικότητα δογματική ενότητα όλων των Ευαγγελικών και διατυπώνεται ένας ισχυρισμός, στον οποίον ο κ. Ιωάννου πρέπει να διαφωνεί ριζικά, ότι δηλαδή η διαφορά μεταξύ τους στο θέμα του Νηπιοβαπτισμού «θεωρείται χωρίς σημασίαν» (σελ. 14). Όμως ο κ. Ιωάννου και η παράταξή του δεν θεωρούν δευτερεύουσαν και επουσιώδη τη διαφορά αυτήν, ούτε παρονυχίδα και κηρύσσουν ότι το Βάπτισμα των νηπίων δεν είναι «έγκυρον ενώπιον του Θεού», αλλ' ότι τεκμηριώνει και «ενοχήν ενώπιον του Θεού για τον ανάδοχο και τον ιερέα» που το τελεί.
Άκυρος ενώπιον του Θεού ο Ορθόδοξος Νηπιοβαπτισμός,
αφού «δεν γίνεται δια πίστεως»;
Ώστε ο Νηπιοβαπτισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας «δεν γίνεται δια πίστεως»; Παρ' όλα όσα προαναφέραμε για τη δυνατότητα ύπαρξης Πίστης και στα νήπια, κατά την Αγίαν Γραφήν, ας υποθέσουμε, προς στιγμήν ότι τα νήπια δεν μπορούν να έχουν και ότι όντως δεν έχουν αυτήν τη μυστηριώδη πίστη, που τους γεννά ακαταλήπτως το Άγιον Πνεύμα. Και πάλιν, θα έπρεπεν οι αιρετικοί Προτεστάντες να είναι πιο προσεκτικοί και πιο ακριβείς και να μη λένε, ότι ο Νηπιοβαπτισμός, που ασκεί η Ορθοδοξία, «δεν γίνεται δια πίστεως», αλλ' ότι «δεν γίνεται δια πίστεως του ίδιου του βαπτιζομένου νηπίου». Αυτό το τελευταίο θα έπρεπε να γράφουν και να θεωρούν και να αποδείξουν οι Προτεστάντες σαν «θεσμόν αντιευαγγελικόν». Αλλά δεν κάνουν αυτό!
Απ' την πλευρά μας, όμως, θα αποδείξουμεν ότι, κι' αν ακόμη η Ορθόδοξη Εκκλησία βάπτιζεν τα νήπια «μόνον δια πίστεως τρίτων» (γονέων, αναδόχων, Εκκλησίας κ.λπ.) και πάλιν αυτό θα ήταν ευαγγελικώτατον. Και ιδού διατί:
Όλοι γνωρίζομεν, ότι, κατά την Καινή Διαθήκην, ο Χριστός προκειμένου να τελέσει θαύματα, απαιτούσεν, ως απαραίτητην προϋπόθεση, την ύπαρξη Πίστης.
Ερωτώμεν: την πίστη αυτήν την απαιτούσεν ο Χριστός πάντοτε από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους και άμεσα ευεργετούμενους (π .χ. τυφλούς, παράλυτους, άλλους ασθενείς, νεκρούς, κ.λπ.); «Ναι», όπου αυτό ήταν δυνατόν. «Όχι», όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν. Επομένως, όχι πάντοτε όμοια. Πίστη, όμως, πάντοτε απαιτούσεν, αλλ' όχι πάντοτε από τα ίδια τα πρόσωπα που θεράπευεν. Σε περιπτώσεις, που ήτο αδύνατον να έχουν ή να εκφράσουν πίστη τα ίδια τα θεραπευόμενα πρόσωπα, ασκούσαν πίστη άλλοι: συγγενείς, γονείς κ.λπ. Όταν π.χ. ανέστησεν ο Χριστός την κόρην του Ιαείρου, βεβαίως απήτησεν πίστη. Το λέγει ρητώς: «Μη φοβού, μόνον πίστευε» (Μάρκ. ε', 36. Λουκ. η,51). Η ίδια η κόρη ήταν νεκρή. Πως να της ζητήσει πίστη ο Χριστός; Να, όμως, που απητείτο πίστη! Τη ζήτησεν ο Χριστός την πίστη απ' τον πατέρα της κόρης. Το θαύμα έγινεν! Αλλά, και στην περίπτωση του φίλου του, Λαζάρου, τετραήμερου νεκρού, μήπως ο Χριστός δεν προσπάθησε να ανάψει την πίστη των αδελφών του Λαζάρου, λέγοντας σ' αυτές, ότι ο ίδιος είναι η Ζωή και η Ανάσταση (Ιωάν. ια', 25);
1ον συμπέρασμα: Είναι, λοιπόν, δυνατό να απαιτείται πίστη, ως όρος για την τέλεση γεγονότος υπερφυσικού και η πίστη αυτή να μη είναι του ίδιου του θεραπευόμενου κ.λπ. προσώπου, αλλά τρίτων (γονέων, αδελφών, λοιπών συγγενών του, κ.λπ.).
Θα πουν, ίσως, οι Προτεστάντες. Μα, συμβαίνει και είναι δυνατό να συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει το ίδιον και με το Νηπιοβαπτισμόν ;
Απαντώμεν: Γιατί όχι, κατ' αρχήν, λογικώς; Και το Βάπτισμα δεν είναι νεκρανάσταση, ανώτερη, μάλιστα, απ' τη σωματικήν; Δεν είναι κι' αυτή ένα υπερφυσικό γεγονός, ένα μέγιστο θαύμα;
2ον συμπέρασμα: Όπως οι Προτεστάντες συμπεραίνουν από την Καινή Διαθήκην, η οποία απαιτεί πίστη κατά το Βάπτισμα, ότι το νήπιο μη διαθέτον εάν, δηλαδή, δεχθούμε κάτι τέτοιο , πίστη, δεν πρέπει και να βαπτίζεται, έτσι κι' εμείς, με τη σειρά μας, δικαιούμεθα να κάνουμε τον ίδιο συλλογισμόν και να συμπεράνουμεν, ότι: κι' αν το νήπιο δεν διαθέτει πίστη, αλλ' ούτε και εναντίωση, ή, αντίσταση, στη Χάρη του Θεού, άρα δύναται να βαπτίζεται εγκύρως, δια πίστεως πάντα, αλλ' όχι ιδικής του εφ' όσον και εάν δεν είναι σε θέση να πιστέψει , αλλά δια πίστεως τρίτων. Δηλαδή, ούτε και υποθετικώς δεν έχουν δίκαιον οι Προτεστάντες.
Άλλοι συλλογισμοί θεολογικοί υπέρ του Νηπιοβαπτισμού
α) Εάν η θεία Χάρη μπορεί να επηρεάσει τον ενήλικα, που έχει και προσωπικές αμαρτίες και ανεπτυγμένη λογικήν δύο στοιχεία, που συνήθως γίνονται αίτιες αντίστασης του ατόμου στη θεία Χάρη , γιατί δεν θα μπορούσε η ίδια θεία Χάρη να επηρεάσει και το νήπιον, που δεν έχει προσωπικές αμαρτίες και ανεπτυγμένη λογικήν, ή και καθόλου λογικήν, εάν αυτό αληθεύει, όπως ισχυρίζονται οι αιρετικοί;
β) Εάν δέχονται οι Προτεστάντες (της παράταξης του κ. Ιωάννου) διότι είναι δυνατόν και να μη το δέχονται, όπως, άλλωστε, έκαναν αρχαιότεροι αιρετικοί, ότι το νήπιον φέρει κληρονομικά το προπατορικόν αμάρτημα, και εάν δέχονται, ότι αυτό το προπατορικόν αμάρτημα το εκληρονόμησεν το νήπιον παρά τη θέλησή του, με την απλήν, δηλαδή, φυσικήν του σύλληψη και γέννηση, ερωτώμεν: Γιατί αυτό το προπατορικόν αμάρτημα να μη μπορεί να εξαλειφθεί με τον ίδιον τρόπο, με τον οποίον το νήπιον το απέκτησε, δηλαδή, χωρίς την ενεργόν και ανεπτυγμένη θέλησή του, ή, και χωρίς τη θέλησή του, εάν, πάλιν, το νήπιο στερείται ολοσχερώς θέλησης;
γ) Όχι μόνον το νήπιον, αλλά και ο ενήλικας δεν δέχεται σύμφωνα με τη μόνη συνεπή προς εαυτήν προτεσταντική διδασκαλίαν, η οποία, όμως, απορρίπτεται από εμάς, τους Ορθοδόξους τη θεία Χάρη, η οποία κατά τους Προτεστάντες πάντα είναι ακατάσχετη και αναγκαστική; Ας μη πει κανένας Προτεστάντης, ότι αυτήν τη μόνη συνεπή προς εαυτήν και λογικώς ακόλουθην Προτεσταντική διδασκαλίαν, τη δέχονται μεν άλλοι Προτεστάντες (π.χ. οι Καλβινιστές, κ.λπ.), όχι όμως και όλοι οι Προτεστάντες. Το λέγομεν αυτό, διότι η διδασκαλία αυτή είναι η μόνη δυνατότητα μη εσωτερικής αντίφασης κάθε προτεσταντικής απόχρωσης προς τις τιθέμενες προτεσταντικές αρχές. Η περί ακατάσχετου και αναγκαστικής θείας Χάρης διδασκαλία, άσχετα αν στηρίζεται η όχι στην Αγία Γραφήν κι' άσχετα απ' το γεγονός, ότι η Ορθοδοξία την απορρίπτει αποτελεί αναγκαία λογικώς συνέπειαν και λογικό συμπέρασμα των προτεσταντικών αρχών εν γένει.
Επιπρόσθετα λογικά και ιστορικά επιχειρήματα
υπέρ του Νηπιοβαπτισμού
α) Ο Προτεστάντης κύριος Ιωάννου γράφει και τονίζει: «Πίστη και Μετάνοια, δύο απαραίτητες και ουσιαστικές προϋποθέσεις που θα πρέπει να προηγούνται του Βαπτίσματος». Αυτό το δεχόμεθα οπωσδήποτε προκειμένου για τους ενήλικες εν γένει. Για τα νήπια όμως;
Απάντηση: Εμείς οι Ορθόδοξοι, που δεχόμεθα, ότι το βάπτισμα αναγεννά πράγματι κι' όχι απλά και μόνο συμβολίζει την αναγέννηση, είναι κατανοητόν, ότι θα εδικαιούμεθα αλλά μόνον εμείς να απαιτούμεν τις δύο αυτές προϋποθέσεις (Πίστη Μετάνοια) για το Βάπτισμα. Και τις απαιτούμεν από τους ενήλικες. Οι Προτεστάντες, όμως, που ξεχωρίζουν την αναγέννηση από το Βάπτισμα και δε δέχονται, ότι το Βάπτισμα αναγεννά, αλλ' ότι ο άνθρωπος δεν αναγεννάται (με το Βάπτισμα), παρά μόνο με την πίστη και τη μετάνοια, το δε Βάπτισμα απλώς έρχεται εκ των υστέρων όχι για να επιφέρει και προκαλέσει την αναγέννηση, η οποία έχει ήδη επέλθει, αλλά για να τη συμβολίσει προϋπάρχουσαν και να τη δηλώσει απλώς στην εκκλησιαστικήν κοινότητα, γιατί, λοιπόν, αφού το ίδιον το Βάπτισμα κατά τους Προτεστάντες δεν αναγεννά απαιτούν πίστη και μετάνοια για την τέλεση του Βαπτίσματος από την Ορθόδοξην Εκκλησίαν και την κατηγορούν ;
β) Πρόσεξε, αναγνώστα μου, και τον εξής συλλογισμόν βασισμένον και στη λογικήν και στην ιστορίαν:
Ως είναι γνωστόν, κάποιοι αρχαίοι αιρετικοί (του ε’ αιώνα), ονομαζόμενοι Πελαγιανοί δεν δέχονταν τη διδασκαλίαν της Εκκλησίας περί κληρονομικότητας του προπατορικού αμαρτήματος στα νήπια. Συνεπείς προς αυτό, ηρνούντο, ότι το Βάπτισμα εν γένει είναι αναγκαίον προς άφεση του ανύπαρκτου, κατ' αυτούς, προπατορικού αμαρτήματος, είτε πρόκειται για Βάπτισμα νηπίων (Νηπιοβαπτισμός), είτε για το Βάπτισμα ενηλίκων. Όμως, οι αιρετικοί αυτοί , παραδόξως και ανεξηγήτως για την προτεσταντικήν άποψη του κ. Ιωάννου δεν καταργούσαν το Νηπιοβαπτισμόν. Τον τηρούσαν και τον ασκούσαν. Ούτε, φυσικά και κατηγορούσαν την Εκκλησίαν, για το ότι αυτή βάπτιζεν τα νήπια. Διετήρουν το Νηπιοβαπτισμόν, αναγνώριζαν τη γενικήν εν τη Εκκλησία ισχύν του και την Αποστολικήν του καταγωγήν και προέλευση, ενώ, δηλαδή, θα είχαν κάθε λόγο να αρνηθούν το Νηπιοβαπτισμόν, εάν η αρχαία Εκκλησία δεν τον ασκούσεν από την εποχή ν ήδη των Αποστόλων. Ακριβώς δε, ο Ιερός Αυγουστίνος, πολεμώντας τη σύγχρονή του αίρεση, τον Πελαγιανισμόν, επεκαλέσθη ως επιχείρημα εναντίον του αυτήν ακριβώς την εν τη αρχαία Εκκλησία ανέκαθεν ισχύουσαν καθολικήν παράδοση περί του Νηπιοβαπτισμού.
Το επιχείρημα του Αυγουστίνου κατά των Πελαγιανών ήταν: Πως, λοιπόν, απορρίπτετε την κληρονομικότητα του προπατορικού αμαρτήματος, αφού και εσείς βαπτίζετε και η Εκκλησία ανέκαθεν βαπτίζει τα νήπια; Και γιατί, λοιπόν, τα βαπτίζει, αν δεν υπάρχει κληρονομικά μεταδιδόμενον προπατορικόν αμάρτημα;
Στο συλλογισμόν του Αυγουστίνου οι Πελαγιανοί απαντούσαν: Δεν απορρίπτομεν τον ίδιον το Νηπιοβαπτισμόν. Αναγνωρίζομεν, ότι η αρχαία Εκκλησία ανέκαθεν τον ασκεί. Κάτι άλλο όμως αρνούμεθα: ότι, δηλαδή, αυτός ο κατά πάντα νόμιμος, αποστολικός, έγκυρος και ωφέλιμος Νηπιοβαπτισμός δήθεν συγχωρεί το ανύπαρκτον στο παιδί προπατορικόν αμάρτημα.
Αν δε η Εκκλησία ανέκαθεν τον ασκεί, το κάνει όχι γιατί έτσι συγχωρείται το ανύπαρκτον προπατορικόν αμάρτημα, αλλά για να κερδίσουν τα νήπια την Βασιλείαν των Ουρανών, την οποίαν, εάν τυχόν πέθαιναν αβάπτιστα, θα την έχαναν και θα κέρδιζαν όχι την Βασιλείαν των Ουρανών, αλλά μόνον την Αιώνιον Ζωήν. Έκαναν δηλαδή οι Πελαγιανοί διάκριση ανάμεσα στη Βασιλεία των Ουρανών, την οποίαν κέρδιζαν τα νήπια βαπτιζόμενα, και την Αιώνιον Ζωήν, την οποίαν θα κέρδιζαν, εάν απέθνησκαν αβάπτιστα.
Δηλαδή, οι Πελαγιανοί αναγνώριζαν απλώς διαφορετικό ρόλο και σημασία στο Νηπιοβαπτισμόν, χωρίς όμως να τον καταργούν. Αυτό, φυσικά, είναι πολύ διαφωτιστικό για το θέμα μας, δηλαδή, για το εάν ο Νηπιοβαπτισμός έχει Αποστολικήν καταγωγήν, ή, εάν εισήχθει αργότερα στην Εκκλησίαν, όταν αυτή διεφθάρει, επί Μ. Κωνσταντίνου, τον δ' αιώνα, όπως διδάσκουν οι Προτεστάντες (Ιδέ στις Sermones του Αγίου Αυγουστίνου, την υπ' αριθμ. 294, του έτους 413, εν Migne, P.L. 38,1336).
Συμπέρασμα: Το γεγονός, ότι ούτε οι Πελαγιανοί ηρνούντο το έγκυρον του Νηπιοβαπτισμού, όπως θα είχαν κάθε λόγον και συμφέρον να κάνουν, εάν ο Νηπιοβαπτισμός δεν είχεν Αποστολικήν καταγωγήν και εάν ήταν μεταγενέστερη επινόηση και εφεύρεση και καινοτομία και νεωτερισμός της διεφθαρμένης μεταποστολικής Εκκλησίας, όπως διδάσκουν οι Προτεστάντες, δείχνει πόσον ριζωμένος ήταν ο Νηπιοβαπτισμός στην αρχαίαν Εκκλησίαν. Δηλαδή ακόμη και οι Πελαγιανοί δεν τον αμφισβήτησαν.
Πως αλλάζουν «θέση» και ύφος οι Προτεστάντες,
όταν «στριμωχθούν αγρίως»
Ας θυμηθούμε τις σελίδες 13-15 του παρόντος κειμένου. Τι έλεγαν εκεί οι Προτεστάντες και τι λένε τώρα; Τι λένε στην αρχήν και τι λένε μετά;
Σαν άτεγκτοι εισαγγελείς και δημόσιοι κατήγοροι κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας έγραφαν: 1) Ότι ο Νηπιοβαπτισμός είναι ένας «αντιευαγγελικός θεσμός», 2) Ότι είναι «πέρα για πέρα αντίθετος με το πνεύμα και το λόγον του Θεού», 3) Ότι το βάπτισμα των νηπίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας «δεν είναι έγκυρον ενώπιον του Θεού», 4) Ότι ο Νηπιοβαπτισμός «συνιστά ενοχήν του ιερέως και αναδόχου ενώπιον του Θεού». Όλ' αυτά τάλεγαν στην αρχήν. Και τώρα;
Δες τε τους πως συστέλλονται, εγκαταλείπουν τις αρχικές θέσεις τους και, τελικά, «λουφάζουν». Εάν, τουλάχιστον, έλεγαν: «φρονούμεν, ότι η Καινή Διαθήκη δεν συνιστά, δεν κηρύττει, δεν αναφέρει, δεν υποδεικνύει, δε θεσμοθετεί, ούτε κάνει λόγο και δε φαίνεται να εφαρμόζει το Νηπιοβαπτισμόν», εάν ετόνιζαν έστω, ότι δήθεν «η Καινή Διαθήκη σιωπά για το θέμα αυτό», εάν, ακόμη, ρωτούσαν «που, επί τέλους, στηρίζεται η Ορθοδοξία και ασκεί το Νηπιοβαπτισμόν», ή αν θέλετε αυστηρότερα κάπως και σύμφωνα με την ψυχολογίαν τους έλεγαν «πως τολμά η Ορθοδοξία και ασκεί αυθαίρετα το Νηπιοβαπτισμόν, ενώ η Καινή Διαθήκη ούτε, βέβαια, τον απαγορεύει, αλλ' ούτε και το συνιστά», τότε θα απαντούσαμε, όπως ο Κύριος στους Σαδδουκαίους: «Πλανάσθε μη ειδότες τας Γραφάς, μηδέ την δύναμιν του Θεού. Πολύ πλανάσθε» (Ματθ. κβ', 29). Μάρκ. ιβ', 24 27) και θα τους παρεπέμπομεν εις το εδάφιον Ιωάν. Γ, 5, όπου γίνεται σαφής και συγκεκριμένος λόγος περί του χριστιανικού Βαπτίσματος («δι' ύδατος και Πνεύματος»), ως του μόνου θεσμοθετημένου τρόπου και μέσου, δια του οποίου επέρχεται η εναρκτήρια αναγέννηση στον άνθρωπον, και περί του ότι, χωρίς την δια του θεσμοθετημένου Βαπτίσματος, αναγέννηση, δεν μπορεί κανείς να μπει στη Βασιλείαν του Θεού. Επομένως, ούτε τα νήπια, εάν δεν βαπτισθούν. Ιδού, λοιπόν, ο λόγος, εκ του οποίου προκύπτει η αναγκαιότητα να βαπτίζει η Εκκλησία και τα νήπια, διότι χωρίς την άνωθεν γέννηση (αναγέννηση) δι' ύδατος και Πνεύματος (Βάπτισμα), δεν είναι δυνατό να μπει το νήπιο στη Βασιλείαν του Θεού.
Εάν, λοιπόν, φέρεις στους Προτεστάντες το εδάφιον αυτό (Ιωάν. γ’, 5), είναι αναγκασμένοι να δεχθούν το Νηπιοβαπτισμόν. Αλλ' οι πιο φανατικοί απ' αυτούς, προκειμένου να μη ομολογήσουν την ήτταν τους, φθάνουν στο σημείο να αρνηθούν, ότι στο Ιωάν. γ’, 5 πρόκειται περί του Βαπτίσματος. Ομολογούν όμως το εξής, ότι: εάν το Ιωάν. γ', 5 εννοεί πράγματι το Βάπτισμα, ως μέσον αναγέννησης, τότε καλώς πράττει η Ορθόδοξη Εκκλησία και βαπτίζει τα νήπια. Έχουν όμως οι αιρετικοί την εξής θεμιτήν απαίτηση: Μας λέγουν: «Εάν οι Απόστολοι εννόησαν πράγματι το Ιωάν. γ’, 5 έτσι, όπως το δέχεται η Ορθοδοξία, θα όφειλαν οι Απόστολοι να βάπτιζαν και παιδιά ανήλικα και νήπια, εφαρμόζοντας την επιταγήν, που βγαίνει απ' αυτά τα λόγια του Χριστού. Βάπτιζαν όμως οι Απόστολοι και νήπια; Να, τι θα δούμε παρακάτω!
Βάπτιζαν οι Απόστολοι εκτός τους ενήλικες, και νήπια;
Σχετικά μ' αυτήν την απαίτηση των Προτεσταντών, που είναι καθ' όλα νόμιμη, προσκομίζομεν τα εξής κοινώς γνωστά και χιλιοειπωμένα εδάφια:
1) Α' Κορ. α ,14: Σ' αυτό το εδάφιον ο απόστολος Παύλος ομολογεί: «εβάπτισα τον Στέφανα οίκον».
2) Πράξ. ια', 14: «ος λαλήσει ρήματα προς σε, εν οις σωθήσει συ και πας ο οίκος σου».
3) Πράξ. ιστ',15: «ως δε εβαπτίσθη και ο οίκος αυτής».
4) Πράξ. ιστ',33: «ελάλησα αυτώ τον λόγον του Θεού συν πάσιν τοις εν τη οικία αυτού…εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες».
5) Πράξ. ιη', 8: «Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσε τω Κυρίω συν όλω τω οίκω αυτού».
Στα ανωτέρω πέντε εδάφια μαρτυρείται ότι εβαπτίσθησαν υπό Αποστόλων όχι μόνον οι οικογενειάρχες και οικοδέσποινες, αλλά... ολόκληροι οι οίκοι τους.
-«Μα, λέγουν οι αιρετικοί Προτεστάντες, δεν είναι βέβαιον, ότι σ' αυτούς τους οίκους υπήρχαν οπωσδήποτε και παιδιά, ή, νήπια! Ίσως υπήρχαν, ίσως όμως και δεν υπήρχαν. Δεν είναι βέβαιον, είναι μόνον πιθανόν!».
Απαντώμεν: Κι' εμείς δεν είπαμεν, ότι είναι βέβαιον, ούτε και έχει σημασία δια το θέμα μας το εάν είναι βέβαιον. Μας φτάνει το ότι οι Προτεστάντες δε μπορούν να ισχυρισθούν, ότι ήταν αδύνατο να υπήρχαν παιδιά και νήπια. Κι' αυτό, γιατί, αν το έλεγαν, θα έπρεπεν και να το αποδείκνυαν. Δεν μπορούν όμως να αποδείξουν, ότι είναι αδύνατο να υπήρχαν και παιδιά, γι' αυτό δεν το ισχυρίζονται. Προτιμούν να ρίξουν την αμφιβολίαν και να περιορισθούν στο ότι «δεν είναι βέβαιον, είναι μόνον πιθανόν».
Κι' εμείς μόνον ως πιθανόν, πιθανότατο μάλιστα, όπως θα δούμε, ή, πιθανότερον απ' όσα ισχυρίζονται οι αιρετικοί, το προσκομίσαμεν. Κι' οι Προτεστάντες το δέχθηκαν ακριβώς ως πιθανόν. Αυτό μας αρκεί για το συλλογισμό μας. Και μάλιστα είναι υπεραρκετόν. Και να, γιατί: για να είναι κάτι «πιθανόν», πρέπει τουλάχιστον, να είναι «δυνατόν». Πρώτα είναι κάτι «δυνατόν» και μετά μπορεί να είναι «πιθανόν», με περαιτέρω τυχόν βαθμούς και ποσοστά πιθανότητας.
Αλλ' η Προτεσταντική εκδοχή και θέση, είδαμε προηγουμένως, ήταν η εξής:
«Ο Χριστός, στο χωρίον Ιωάν. γ', 5, δεν εννοεί το Βάπτισμα. Επομένως, οι Απόστολοι δεν το εννοούσαν υπό την έννοιαν του Βαπτίσματος, όπως κάνει η Ορθόδοξος Εκκλησία σήμερα. Άρα, είναι αδύνατον να έθεσαν σε εφαρμογήν οι Απόστολοι το Νηπιοβαπτισμόν». Αυτά έλεγαν οι Προτεστάντες προηγουμένως. Τώρα, αναγκάζονται να υποχωρήσουν και να ομολογήσουν, ότι ο Νηπιοβαπτισμός δεν είναι κάτι το αδύνατο στην αποστολικήν Εκκλησίαν και ότι αυτός είναι κάτι όχι απλά «δυνατός», αλλ' επί πλέον και «πιθανός». Όπως δε αναφέραμεν, το «πιθανόν» είναι κάτι μείζον του απλώς «δυνατού».
Αλλ’ εμείς θα επιχειρήσουμε μίαν ερμηνείαν των εδαφίων, που μιλούν για Βάπτισμα Οίκων ολοκλήρων. Αυτή η ερμηνεία θα ενισχύσει το βαθμόν πιθανότητας και θα τον ανεβάσει στο επίπεδον της βεβαιότητας και σιγουριάς: Εάν προσέξουμε τα πέντε αυτά κείμενα και τα ερμηνεύσουμε αβίαστα, θα δούμε, ότι, αν και δεν αναφέρεται ρητά, ότι εβαπτίσθησαν και παιδιά, όμως, υπονοούνται και αυτά. Και ιδού διατί:
Στο Πράξ. ιστ' 15, όπου γίνεται λόγος για τη Λυδίαν και τον οίκον της, λέγεται συγκεκριμένα: «ως δε εβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα· ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε». Κάνουμε, λοιπόν, την εξής παρατήρηση: Αν την οικογένειαν της Λυδίας αποτελούσαν μόνον ενήλικες, που κι' αυτοί πίστευσαν ατομικά και μετά βαπτίσθηκαν, μπορούσε ποτέ η οικοδέσποινα και μητέρα της οικογένειας, «να αποκλείσει τους άλλους της πίστεως» και να εμφανίσει μόνον εαυτήν «πιστήν τω Κυρίω»; Το φυσιολογικό, λοιπόν, θα ήταν να μίλαγε στον πληθυντικόν και για λογαριασμόν όλων των μελών της οικογένειας, σ' ό,τι αφορά τουλάχιστον στην πίστη, που στην περίπτωση αυτή, θα ήταν πίστη κοινή όλων των μελών της οικογένειας, όπως κοινόν ήταν και το Βάπτισμα του οίκου της. Θα έλεγε, λοιπόν, όχι «ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι», αλλά «ει κεκρίκατέ ημάς πιστούς τω Κυρίω είναι». Βλέπομεν όμως, ότι την πίστη της την περιορίζει στον εαυτόν της. Δεν σημαίνει, λοιπόν, αυτό, ότι, μολονότι πολλοί μέσα στην οικογένεια βαπτίσθηκαν, όμως αυτοί δεν διέθεταν αυτήν την πίστη της Λυδίας, αφού μόνον αυτή ομιλεί αποκλειστικά για τη δικήν της πίστη ; Δεν σημαίνει, επομένως, ότι βεβαιότατα και όχι απλά πιθανώς, ο οίκος της απετελείτο και εκ μικρών τέκνων ή νηπίων, τα οποία δεν ήταν δυνατόν για την ηλικίαν τους να εκδηλώσουν, ή, και να έχουν την πίστη, όπως η μητέρα τους, δηλαδή , όπως ένας ενήλικας ανεπτυγμένην;
Δεύτερη ερμηνευτική παρατήρηση: Στο Πράξ. ιστ', 33 34, διαβάζουμε για τη βάπτιση του δεσμοφύλακα των Φιλίππων τα εξής: «Και ελάλησαν αυτώ τον λόγον του Κυρίου συν πάσιν τοις εν τη οικία αυτού˙ και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός έλουσεν από των πληγών, και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες παραχρήμα˙ αναγαγών τε αυτούς εις τον οίκον αυτού παρέθηκε τράπεζαν και ηγαλλιάσατο πανοικί πεπιστευκώς τω Θεώ». Δηλαδή, μολονότι βαπτίσθηκαν όλα τα μέλη της οικογένειας, ο ιστορικός Λουκάς μας κάνει λόγο μόνο για την πίστη του δεσμοφύλακα. Γιατί, άραγε, εάν τα μέλη της οικογένειας, που βαπτίσθηκαν, ήσαν μόνον ενήλικες και πίστευσαν, όπως ο ενήλικας δεσμοφύλακας, γιατί αναφέρεται ως «πεπιστευκώς τω Θεώ» μόνον ο δεσμοφύλακας, ενώ έχει αναφερθεί, δύο γραμμές πιο πάνω, ότι «και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες παραχρήμα»; Δεν σημαίνει, λοιπόν, ότι όλοι εβαπτίστηκαν στο σπίτι, ενώ μόνος ο δεσμοφύλακας ήτο εις θέση να πιστεύσει σαν ενήλικας; Ποιαν άλλη λύση να δώσουμε, παρά το ότι τα μέλη της οικογένειας ήσαν νήπια;
Επίσης, στο Πράξ. ιστ', 31, παρατηρούμεν ότι ο Απόστολος λέγει στο δεσμοφύλακα τα εξής: «Πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και σωθήσει συ και ο οίκος σου». Θα πιστεύσει, δηλαδή, μόνος ο οικογενειάρχης και θα σωθεί ο ίδιος κι' η οικογένειά του.
Εξ' άλλου, στο Πράξ. ια , 13-14 προτρέπεται ο εκατόνταρχος Κορνήλιος με τα εξής λόγια: «Μετάπεμψαι Σίμωνα τον επικαλούμενον Πέτρον, ος λαλήσει ρήματα προς σε, εν οις σωθήση συ και πας ο οίκος σου».
Τέλος, επιπροσθέτομεν και το Πράξ. β'. 38-41, όπου ο Απόστολος Πέτρος απευθυνόμενος την ημέραν της Πεντηκοστής εις χιλιάδας ακροατών, τους είπεν, ότι ο Θεός υπόσχεται να σώσει όχι μόνον αυτούς, αλλά και τα τέκνα τους: «Υμίν γαρ εστίν η επαγγελία και τοις τέκνοις υμών οι μεν ουν ασμένως αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν τη ημέρα εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι».
Εισήχθη ο Νηπιοβαπτισμός στην Εκκλησίαν, σαν αντιευαγγελικός νεωτερισμός, κατά τη μεταποστολικήν εποχήν, είτε επί Μ. Κωνσταντίνου (δ' αιώνας), είτε και ενωρίτερον (γ, β' αιώνες);
Ουδέν ανακριβέστερον τούτου ιστορικώς. Ουδεμία ιστορική μαρτυρία υπάρχει που να μας πληροφορεί, ότι τάχα ο Νηπιοβαπτισμός είναι μεταγενέστερη επινόηση και ότι εισήχθη σαν καινοτομία αντιχριστιανική επί του Μ. Κωνσταντίνου (δ' αιώνας), ή και ότι θεσμοθετήθηκεν ποτέ και εκ των υστέρων, δηλαδή οποτεδήποτε μετά τους Αποστόλους, στην Εκκλησίαν. Καμία ιστορική μαρτυρία δεν ομιλεί, ούτε υπονοεί ούτε προϋποθέτει εισαγωγή του Νηπιοβαπτισμού νεωτεριστικήν, αλλ', αντίθετα, όλες οι μαρτυρίες τον θεωρούν ως ήδη ισχύοντα και εν τη Εκκλησία ανέκαθεν ασκούμενον και όχι ως εκ των υστέρων εισαχθέντα. Και πρώτα πρώτα το γενικώτερον θέμα, που θέτουν οι Προτεστάντες, ότι τάχα, όταν η Εκκλησία διεφθάρη τον δ' αιώνα, ή και ενωρίτερον, τότε και εκαινοτόμησεν εισαγαγούσα τον αντιευαγγελικόν θεσμόν του Νηπιοβαπτισμού. «Πολλά τα δεινά· ουδέν Προτεστάντου δεινότερον πέλει»!
Διεφθάρει, λοιπόν, η Εκκλησία του Χριστού και των Αποστόλων, κατά τη μεταποστολικήν εποχήν!!! Τι έχομεν να πούμε επ' αυτού στον κ. Ιωάννου και τους ομόπιστούς του;
Κύριε Ιωάννου, εάν η Εκκλησία διεφθάρει τον δ', ή γ, ή β', ή α αιώνα, δεν είναι δυνατόν να έχετε ούτε σεις σήμερα, ούτε κανείς την Αγίαν Γραφήν ως γνήσιο λόγον του Θεού! Μ' αυτήν την ευκαιρίαν σας ερωτώμεν: Που τη βρήκατε τη Βίβλον; Από ποιόν την πήρατε; Ποιος είναι ο φυσικός και νόμιμος φορέας της; Ποιος ο δικαιούχος της; Διότι, βέβαια, θα πρέπει να δεχθείτε, ότι η Αγία Γραφή εδόθη εις την Εκκλησίαν, ότι σ' αυτήν είναι εμπεπιστευμένη, κι' ότι εκτός Εκκλησίας ουδεμία Γραφή. Εκτός Εκκλησίας, η ίδια αύτη Αγία Γραφή γίνεται ίσως βιβλίο φιλολογικόν, ιστορικόν, λαογραφικόν, αρχαιολογικόν, θρησκειολογικόν, αλλ' όχι, πάντως, και οπωσδήποτε θεόπνευστον, δηλαδή, όχι Αγία Γραφή. Πως τη δέχεσθε, λοιπόν; Θα φιλολογικόν απλώς και μόνον κείμενον, η, σαν Άγίαν Γραφήν, δηλαδή σαν βιβλίον θεόπνευστον; Κι' αν είναι έτσι, θα πρέπει να δεχθείτε, ότι οποιοιδήποτε χρησιμοποιούν θρησκευτικώς την Αγίαν Γραφήν, εκτός του χώρου της Εκκλησίας, ως έπραττον και πράττουν αφελέστατα οι αιρετικοί, είναι αξιοδάκρυτοι σφετεριστές και αξιοπεριφρόνητοι κλέφτες. Μόνον ο έχων την Εκκλησίαν μητέρα και ευρισκόμενος εν συνδέσμω και κοινωνία μαζύ της μπορεί και δικαιούται να έχει, να ερμηνεύει και να επικαλείται την Αγίαν Γραφήν. Δεν μπορείς, δηλαδή, δεν δικαιούσαι να έχεις την Αγίαν Γραφήν, εάν είσαι εκτός Εκκλησίας.
Εσείς, όμως, κ. Ιωάννου, φθάσατε στο σημείο να κηρύσσετε, ότι η Εκκλησία εξέπεσε, και διεφθάρει. Και θέλετε να υποστηρίζετε, ότι η Αγία Γραφή παρά ταύτα, δεν παρεφθάρει!!! Διεφθάρει ο Φύλακας, δεν διεφθάρει το φυλασσόμενον! Διεφθάρη ο φυσικός φορέας και νόμιμος εγγυητής, κι' όμως συνεχίζει να εγγυάται με κύρος και αυθεντικά και αξιόπιστα!!!
Αν διεφθάρει η Εκκλησία, όπως ανοήτως πιστεύετε, κ. Ιωάννου, τον α', β', γ' αιώνα, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί την Αγία Γραφήν; Τι απάντηση θα δώσετε, κ. Προτεστάντες, στους άπιστους και άθεους και αρνητές της Βίβλου και του Χριστιανισμού; Ή, μήπως, σε μας μεν θα μιλάτε για έκπτωση και διαφθοράν της Εκκλησίας, δηλαδή του Χριστιανισμού, αλλά στους αρνητές του θα επικαλείσθε τις ιστορικές μαρτυρίες των εκκλησιαστικών συγγραφέων του α', β', γ' αιώνων μ.Χ., για ν' αποδείξετε το κύρος της γνησιότητας της Αγίας Γραφής;
Άλλο, βέβαια, το ζήτημα, ποια είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, ποιος είναι εκτός Εκκλησίας, εμείς, ή εσείς. Επί της αρχής και μόνον επιμένομεν: Ότι, δηλαδή, εκτός Εκκλησίας όποια κι' αν είναι αυτή , καμία Αγία Γραφή. Αν, λοιπόν, η Εκκλησία του Χριστού και των Απόστολων διεφθάρει τότε, θα πρέπει ή να έχει παραφθαρεί και η Αγία Γραφή, ή, τουλάχιστον, δεν μπορεί να έχει το κύρος της γνησιότητας και την αυθεντικότητα, εάν, δηλαδή, ο μόνος αρμόδιος, υπεύθυνος, νόμιμος, φυσικός της φορέας και μάρτυρας διεφθάρει.
Αμφιβάλλομεν και για το τυχόν επιχείρημά σας, ότι τάχα ο Θεός εν τη Πανσοφία, Παντοδυναμία και Πρόνοια Του, διεφύλαξεν και διετήρησεν, κατά τρόπο μυστηριώδη, μυστικόν και ανεξερεύνητον την Αγία Γραφήν, αφού, κατά τη θεωρία σας, κ. Προτεστάντες, ο αυτός Θεός δεν μπόρεσε να διατηρήσει αδιάφθορον και άνευ εκπτώσεως την Εκκλησίαν Του. Με ποια μαρτυρίαν και ποια επιχειρήματα θα υποστηρίξετε το ένα, ή, το άλλο, ή και τα δύο μαζύ;
Επομένως, ούτε εισήχθη ο Νηπιοβαπτισμός στην Εκκλησίαν, όταν αυτή εξέπεσεν, ούτε αυτή ποτέ ήταν δυνατό να εκπέσει και να διαφθαρεί. Μόνον άτομα εξέπεσαν και εκπίπτουν, διεφθάρησαν και διαφθείρονται. Ποτέ το σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία.
Ας δούμε όμως τώρα και τις ιστορικές μαρτυρίες:
Πρώτον: δεν είναι δυνατόν να εισήχθη ο Νηπιοβαπτισμός τον δ' αιώνα, διότι όλες οι σχετικές ιστορικές μαρτυρίες εκ των αρχαίων κειμένων του δ' αιώνα, τον θεωρούν προϋπάρχοντα και τον ανάγουν εις τους Αποστολικούς χρόνους: Έτσι, π.χ., διαθέτομεν μαρτυρίαν εκ του Ειρηναίου (140 μ.Χ. 202 μ.Χ.), επισκόπου Λουγδούνου, μαρτυρίαν που ανατρέπει τη βάση, το θεμέλιον, το υπόβαθρον των προτεσταντικών κατά του Νηπιοβαπτισμού θεωριών. Εξηγούμεθα: αν οι Προτεστάντες αρνούνται στα νήπια το Βάπτισμα, το κάνουν επειδή θεωρούν αδύνατο να διαθέτουν τα νήπια πίστη και θέληση, που και τα δυο αυτά θεωρούνται απαραίτητα για την αναγέννηση και για το ακολουθούν αυτήν Βάπτισμα. Δηλαδή απαγορεύουν το Νηπιοβάπτισμα, «διότι δεν είναι δυνατόν να αναγεννηθεί ένα νήπιον». Παραθέτομεν το λατινικόν κείμενον του Ειρηναίου και, στη συνέχεια, δίδομεν τη μετάφρασή του:
"Omnes venit per semetipsum salvare, omnes inquam, qui per eum renascuntur in Deum, infantes, et parvulos, et pueros, et iuvenes, et seniores. Ideo per omnem venit aetatem, et infantibus infans factus, sanctificans infantes; in parvulis parvulus, sanctificans hanc ipsam habentes aetatem" (W.W. Harvey, S. Irenaei libri V adversus haereses, II 22, vol. 1, 330, Cantabrigiae 1857).
Μετάφραση: «Ήλθεν «ο Χριστός» δια να σώσει δια του εαυτού του όλους, λέγω όλους, όσοι δι' αυτού αναγεννώνται εν Θεώ, «δηλαδή» τα βρέφη και τα νήπια και τα παιδιά και τους νέους και τους πρεσβυτέρους. Γι' αυτό και πέρασε κάθε ηλικίαν, και για τα βρέφη γενόμενος βρέφος, αγιάζων τα βρέφη, για τα νήπια νήπιος, αγιάζων τους έχοντας αυτήν την ηλικίαν».
Συμπέρασμα: Άρα είναι δυνατόν να αναγεννώνται και τα βρέφη: Επομένως πέφτει η προτεσταντική θεωρία, ότι δεν πρέπει να βαπτίζονται τα βρέφη, επειδή τάχα δεν είναι δυνατόν να αναγεννηθούν.
Παραθέτομεν στη συνέχεια τέσσαρα ακόμη κείμενα (λατινικόν κείμενον + νεοελληνική μετάφραση) από συγγραφείς της αρχαίας εκκλησίας, εις τα οποία ο Νηπιοβαπτισμός χαρακτηρίζεται είτε σύμφωνος με την «εκκλησιαστικήν ευσέβειαν», είτε σύμφωνος με το «Αποστολικόν κήρυγμα», είτε ότι αποτελεί «Αποστολικήν παράδοση».
Πρώτον: Ο πολυγραφότερος θεολόγος όλων των αιώνων, ο «χαλκέντερος» και «αδαμάντινος» Ωριγένης, γράφει τα εξής εντυπωσιακά: "Quaecumque anima in carne nascitur, iniquitatis et peccati sorde polluitur... Addi his etiam illud potest, ut requiratur quid causae sit, cum baptisma ecclesiae pro remissione peccatorum detur, secundum ecclesiae observantiam etiarr parvulis baptismum dari; cum utique si nihil esset in parvulis quod ad remissionem deberet el indulgentiam pertinere, gratia baptismi superflua videretur" (Ωριγένους, In Leviticum homiliae, 8. 3. Migne, Patrol. Lat. ix, 318).
Μετάφραση: «Οποιαδήποτε ψυχή γεννηθεί εν σαρκί, μολύνεται εκ του ρύπου της αδικίας και αμαρτίας. Σ' αυτά μπορεί να προστεθεί επί πλέον το εξής, «δηλαδή» προκειμένου να ερευνηθεί ποια είναι η αίτια, όταν δίδεται το βάπτισμα της Εκκλησίας, δια την άφεση των αμαρτιών, να παρέχεται το βάπτισμα κατά την εκκλησιαστικήν ευσέβειαν ακόμη και εις τα νήπια˙ διότι βέβαια, εάν ουδεμίαν ωφέλειαν επέφερε στα νήπια αυτό, που πρέπει να δίδεται προς άφεση «των αμαρτιών» και προς συγγνώμην, η Χάρη του Βαπτίσματος θα εφαίνετο περιττή».
Δεύτερον: Ο άγιος Αυγουστίνος (354 μ .Χ. 430 μ.Χ.) εις επιστολήν του γραφείσαν και αποσταλείσαν το έτος 415 μ.Χ. προς τον Ιερώνυμον, γράφει: "Quisquis dixerit quod in Christo vivificabuntur etiam parvuli, qui sine sacramenti eius participatione de vita exeunt, ubi propterea cum baptizandis parvulis festinatur et curritur, quia sine dubio creditur aliter eos in Christo vivificari omnino non posse" (Epist. ad. Hieron. 166, 7, 21 εν Corpus Vindobonense, 4,4, 576. Migne, Patr. Lat., 83, 730).
Μετάφραση: «Οποίος τυχόν πει, ότι θα ζωοποιηθούν εν Χριστώ ακόμη και εκείνα τα νήπια, όσα, χωρίς τη συμμετοχή «τους» στο μυστήριόν Του, «δηλαδή: του βαπτίσματος», απέρχονται της ζωής, αυτός αληθώς και κατά του κηρύγματος του Αποστόλου ομιλεί και ολόκληρην καταφρονεί την Εκκλησίαν, όπου «εν τη οποία» υπάρχει βιασύνη και σπουδή σχετικά με το καθήκον να βαπτίζονται τα νήπια γι' αυτόν το λόγον, επειδή, δηλαδή, αναμφίβολα επικρατεί η πίστη, ότι αυτά αλλοιώς επ' ουδενί μπορούν να ζωοποιηθούν εν Χριστώ».
Τρίτον: Περαιτέρω (στο De Genesi ad litteram, 10,23,39), ο ιερός Αυγουστίνος μας διαβεβαιώνει τα εξής: «Consuetudo matris ecclesiae in baptizandis parvulis neqaquam spernenda est, neque ullo modo superflua deputanda, nec omnino credenda, nisi apostolica esset traditio. Habet enim et ilia parva aetas magnum testimonii pondus, quae prima pro Christo meruit sanguinem fundere" (εν Corpus Vindobonense. 28,2,327 και Migne, Patr. Lat., 34,426).
Μετάφραση: «Η συνήθεια της Μητέρας Εκκλησίας, καθ' ην πρέπει να βαπτίζονται τα νήπια, δεν είναι καταφρονητέα, και ούτε καθ' οιονδήποτε τρόπον πρέπει να θεωρείται περιττή, ουδόλως δε θα επιστεύετο, εάν δεν αποτελούσεν Αποστολικήν Παράδοση. Διότι και εκείνη η μικρή ηλικία, η οποία πρώτη αξιώθηκε να χύσει το αίμα της χάριν του Χριστού, έχει μεγάλη βαρύτητα σαν μαρτυρία».
Τέταρτον: Επίσης, ο προαναφερθείς Ωριγένης στα υπομνήματά του εις την προς Ρωμαίους επιστολή μας βεβαιώνει, ότι: «Ecclesia ab apostolis traditionem suscepit etiam parvulis baptismum dare" (Ώριγένους, In Romanos commentarii, 5,9, εν Migne, Patr. Gr. 14,1047 και Patr. Lat. vi, 397).
Μετάφραση: «Η Εκκλησία παρέλαβεν παρά των Αποστόλων την Παράδοση να χορηγεί το βάπτισμα ακόμη και σε νήπια».
Και άλλες μαρτυρίες αρχαίων κειμένων για το ότι όχι μόνον επιτρέπεται, αλλά και επιβάλλεται να βαπτίζονται τα νήπια
Το έτος 252 μ .Χ. ο άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρχηδόνος της βόρειας Αφρικής συνήλθεν μαζί με 66 ακόμη επισκόπους εις Σύνοδον, όπου εξετάσθηκε το θέμα του Νηπιοβαπτισμού εξ αφορμής ερωτήσεως κάποιου, Fidus ονόματι, και στη συνέχεια εστάλη σ' αυτόν απαντητική επιστολή απ' τον άγιον και μάρτυρα Κυπριανόν. Ιδού το κείμενον της απαντητικής επιστολής και η μετάφραση του:
«Quantum vero ad causam infantium pertinet quos dixisti intra secundum vel tertium diem quern nati sint constitutos baptizari non oportere et considerandam esse legem circumcisionis antiquae, ut intra octavum diem eum qui natus est baptizandum at sanctificandum non putares, longe aliud in concilio nostro visum est. In hoc enim quod tu putabas esse faciendum, nemo consensit, sed universi potius iudicavimus nulli hominum nato misericordiam Dei et gratiam denegandam" (Corpus Vindobonense, vol. 3, 2, 718 και Migne, Patr. Lat. «epist. 59», 3, 1015).
«Σε ό,τι όμως αφορά το ζήτημα των βρεφών, για τα οποία είπες, ότι δεν πρέπει να βαπτίζονται, όταν είναι ακόμη στη δεύτερη ή τρίτη μέρα απ' τη γέννησή τους, και ότι πρέπει να λαβαίνουμε υπ' όψει το νόμον της παλαιάς περιτομής, για να μη νομίζεις, ότι «το βρέφος» πρέπει να βαπτίζεται «μόνον» μετά τη συμπλήρωση οκτώ ημερών από τη γέννησή του, και να αγιάζεται «μόνον τότε», η δική μας Σύνοδος εθεώρησεν κάτι όλως διόλου άλλο. Διότι ουδείς «επίσκοπος της Συνόδου μας» συνήνεσε σ' αυτό το οποίον πίστευες, αλλ' όλοι μαζί εκρίναμεν, ότι δεν πρέπει να αρνούμεθα το έλεος και τη Χάρη του Θεού σε κανένα «νεογνόν» γεννηθέν εξ ανθρώπων».
Στην ιδίαν επιστολήν, παρακάτω, ο ίδιος άγιος διευκρινίζει:
"Si etiam gravissimis delictoribus et in Deum multum ante peccantibus, cum postea crediderint, remissa peccatorum datur et a baptismo atque gratia nemo prohibetur, quanto magis prohiberi non debet infans, qui recens natus nihil peccavit, nisi quod secundum Adam carnaliter natus contagium mortis antiquae prima nativitate contraxit, qui ad remissam peccatorum accipiendam hoc ipso facilius accedit, quod illi remituntur non propria sed aliena peccata" (Corpus Vindobonense, vol. 3,2, 720 και Migne, Patr. Lat. «epist. 59», 3, 1018).
Μετάφραση: «Εάν ακόμη και στους βαρύτατα παρεκτραπέντας και κατά του Θεού προηγουμένως πολύ αμαρτήσαντας, δίδεται άφεση αμαρτιών και από το βάπτισμα και τη Χάρη κανείς δεν κωλύεται, πόσο μάλλον πρέπει να μη εμποδίζεται το βρέφος, το οποίον γεννηθέν πρόσφατα εις ουδέν αμάρτησεν «προσωπικά», παρά μόνον κατά το ότι, γεννηθέν «και άρα καταγόμενον» σαρκικώς από τον Αδάμ μολύνθηκε απ' τη μόλυνση του αρχαίου, κατά την πρώτη γέννηση, θανάτου, το οποίον «βρέφος» εις την δέουσαν λήψη άφεσης αμαρτιών ευκολότερον χωρεί εξ αυτού τούτου, εκ του ότι «δηλαδή» του συγχωρούνται «εν προκειμένω, δηλαδή, κατά το βάπτισμα», όχι δικά του αλλά τα αλλότρια αμαρτήματα».
Ο δε ιερός Αυγουστίνος αναφερόμενος στη Συνοδικήν απόφαση του αγίου Κυπριανού και των συνεπισκόπων του, γράφει:
"Beatus Cyprianus non aliquod decretum condens novum, sed ecclesiae fidem fermissimam servans, ad corrigendos eos, qui putabant ante octavum diem nativitatis non esse parvulum baptizandum, non carnem sed animam dixit non esse perdendam, et mox natum rite baptizari posse cum suis quibusdam coepiscopis censuit" (εν Corpus Vindobonense, 44, 579, Migne, Patr. Lat. 33,731).
Μετάφραση: «Ο μακάριος Κυπριανός χωρίς να καθιερώνει καμία νέα διαταγήν, αλλ' υπηρετών τη σταθερήν πίστη της Εκκλησίας, για να διορθώσει όσους φρονούσαν, ότι «τάχα» δεν πρέπει να βαπτίζονται τα βρέφη πριν απ' την όγδοην ημέραν απ' τη γέννησή τους, είπεν, ότι όχι η σάρκα, αλλ' η ψυχή δεν πρέπει ν' απωλεσθεί, και μαζί με τους όσους συνεπισκόπους του, έκρινεν ότι το νεογνόν δύναται θεαρέστως να βαπτίζεται (και) αμέσως μόλις γεννηθεί».
Εξ άλλου, ο ιερός Αυγουστίνος παραθέτων απόσπασμα περί του Νηπιοβαπτισμού εκ του Ιερού Χρυσοστόμου, συμπεραίνει:
"Hac de causa etiam infantes baptizamus, cum non sint coinquinati peccato, ut iis addatur sanctitas, iustitia, adoptio, hereditas, fraternitas Christi, ut eius membra sint".
Μετάφραση: «Γι' αυτόν το λόγο βαπτίζομεν ακόμη και νήπια, διότι δεν είναι μολυσμένα με (προσωπικήν) αμαρτία, ώστε τους παρέχεται η αγιότητα, η δικαίωση, η υιοθεσία, η κληρονομιά, η αδελφότητα του Χριστού, για ν' αποτελούν μέλη Αυτού».
Επίσης ο Αυγουστίνος στο έργον του "De adulterinis conjugiis", που χρονολογείται απ' το έτος 419 μ.Χ., σημειώνει:
"Catechumenis ergo in huius vitae ultimo constitutis, seu morbo seu casu aliquo si compressi sint, ut, quamvis adhuc vivant, petere sibi tamen baptismum vel ad interrogata respondere non possint, prosit iis quod eorum in fide Christiana iam nota voluntas est, ut eo modo baptizentur, quo modo baptizantur infantes quorum voluntas adhuc nulla patuit (1, 26, 33 εν Corpus Vindobonense, 41,380 και Migne, Patr. Lat. 40,469).
Μετάφραση: «Εις τους κατηχουμένους, λοιπόν, όσοι έφθασαν στο έσχατο σημείον της ζωής αυτής, (και) από ασθένειαν ή άλλην αιτίαν κατατρύχονται τόσον, ώστε, αν και μέχρι στιγμής βρίσκονται εν ζωή, όμως δεν μπορούν να ζητήσουν για τον εαυτόν τους Βάπτισμα είτε δεν μπορούν ν' απαντήσουν στις ερωτήσεις, είναι ωφέλιμον σ' αυτούς, επειδή η προσήλωση της θέλησής τους στη Χριστιανική Πίστη είναι ήδη γνωστή, ίνα βαπτίζονται, καθ' ον τρόπον βαπτίζονται τα νήπια, των οποίων μέχρι στιγμής καμία θέληση δεν έχει εκδηλωθεί».
Τέλος, αναφέρομεν και τον άγιον Αμβρόσιον (333 μ.Χ. 397 μ.Χ.), επίσκοπον Μεδιολάνων, ο οποίος μας διευκρινίζει, ερμηνεύοντας το επίμαχον χωρίον (Ιωάν. γ, 5), στο οποίον έχομεν ήδη αναφερθεί ερμηνευτικά:
"Nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu Sancto, non potest introire in regnum Dei. Utique nullum excipit, non infantem..." (Αμβροσίου, De Abraam, 2, 11, 84 εν Corpus Vindobonense, 32. 1,635 και Migne, Patr. Lat., 14,497).
Μετάφραση: «Εάν μη τις γεννηθή δι' ύδατος και Πνεύματος Αγίου, ου δύναται εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού. Επομένως κανένα δεν εξαιρεί, ούτε τα νήπια».
Αναφέραμε συνολικώς ένδεκα κείμενα αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων και Πατέρων της Εκκλησίας, για ν' αποδείξουμε την αρχαιότητα του θεσμού του Νηπιοβαπτισμού, ενώ ο κ. Ιωάννου δεν προσκομίζει, ούτε και δύναται, καμίαν μαρτυρίαν για να αποδείξει, ότι ο Νηπιοβαπτισμός αποτελεί μεταποστολικήν καινοτομίαν και νεωτερισμόν αντιχριστιανικόν της δήθεν «διαφθαρείσης» και «εκπεσούσης» Εκκλησίας.
Επιλεγμένη Βιβλιογραφία για το Νηπιοβαπτισμόν
W. Wall, The History of Infant Baptism, London, 1705. ('Αν και παλαιόν διατηρεί την αξίαν του και προσελκύει ζωηρόν το ενδιαφέρον).
Ο. Cullmann, Le bapteme des enfants et la doctrine biblique, Neuchatel, 1948 (= Des sources de Γ evangile, Neuchatel, 1969,97 148).
P.C. Marcel, The Biblical Doctrine of Infant Baptism (tr. from periodical arts., by P.E. Hughes, 1953).
J. Jeremias, Die Kindertaufe in den esten vier Jahrhunderten, 1958 (Engl. trad. 1960. Trad, fran: Le bapteme des enfants dans les quatre premiers siecles, Le Puy Lyon, 1967).
K. Aland, Die Sauglinstaufe in Neuen Testament und in der Alten Kirche: eine Antwort an Joachim Jeremias, 1961 (Engl, trad., 1963).
Ακολουθεί απάντηση υπό J. Jeremias, Nochmals: Die Anfange der Kindertaufe (Theologische Existenz heute,
N.F. 101, 1962 «Engl. trad., 1963». K. Aland, Die Stellung der Kinder in den fruhenchristlichen Gemeinden und ihre Taufe (στην ίδια ανωτέρω σειράν 138,1967).
Κ. Aland, Taufe und Kindertaufe (κατά του Κ. Barth), 1971. A.S. Yates, Why Baptize Infants? A Study of the Biblical,
Traditional and Theological Evidence (Norwich, 1993). C. Buchanan, Infant Baptism and the Gospel: The Church England's Dilemma, 1993.
